อรรถกถาสูตรที่ 4
ในสูตรที่ 4 (ข้อ 366) มีวินิจฉัยดังต่อไปนี้.
บทว่า ทุตฺตปฺปยา ความว่า ทายกทำให้อิ่มได้ยาก คือ การทำ
ให้เขาอิ่ม ทำไม่ได้ง่าย. บทว่า นิกฺขิปติ ได้แก่ ไม่ให้ใคร ไม่ใช้สอย
เอง. บทว่า วิสชฺเชติ ได้แก่ ให้แก่ผู้อื่น.
จบอรรถกถาสูตรที่ 4
อรรถกถาสูตรที่ 5
ในสูตรที่ 5 (ข้อ 367) มีวินิจฉัยดังต่อไปนี้.
บทว่า น วิสชฺเชติ ความว่า ไม่ให้แก่ผู้อื่นเสียทั้งหมดทีเดียว
แต่ให้ถือเอาพอเยียวยาอัตภาพตน เหลือนอกนั้นไม่ให้.
จบอรรถกถาสูตรที่ 5
อรรถกถาสูตรที่ 6
ในสูตรที่ 6 (ข้อ 368) มีวินิจฉัยดังต่อไปนี้.
บทว่า สุภนิมิตฺตํ ได้แก่ อารมณ์ที่น่าปรารถนา.
จบอรรถกถาสูตรที่ 6
อรรถกถาสูตรที่ 7
ในสูตรที่ 7 (ข้อ 369) มีวินิจฉัยดังต่อไปนี้.
บทว่า ปฏิฆนิมิตฺตํ ได้แก่ นิมิตที่ไม่น่าปรารถนา.
จบอรรถกถาสูตรที่ 7
อรรถกถาสูตรที่ 8
ในสูตรที่ 8 (ข้อ 370) มีวินิจฉัยดังต่อไปนี้.
บทว่า ปรโต จ โฆโส ได้แก่ การฟังอสัทธรรมจากสำนัก
ของผู้อื่น.
จบอรรถกถาสูตรที่ 8
อรรถกถาสูตรที่ 9
ในสูตรที่ 9 (ข้อ 371) มีวินิจฉัยดังต่อไปนี้.
บทว่า ปรโต จ โฆโส ได้แก่ การฟังพระสัทธรรมจากสำนัก
ของผู้อื่น.
จบอรรถกถาสูตรที่ 9
คำที่เหลือในบททั้งปวง ง่ายทั้งนั้นแล.
จบอาสาวรรคที่ 1